Er duiken al regelmatig foto's het internet op van Haviken gefotografeerd vanuit een hut vlakbij Oss. Wille de vries die een aandeel heeft gehad in de bouw van de hut vroeg of ik een keer zin had om mee te gaan.
Maandag leek het weer beter te zijn dan in het weekend en om 8.15 werd afgesproken bij Willie in Oss. Vanuit daar reden we samen naar de hut, een ritje van maar een kwartier. Hier zou de eigenaar van de hut, Alexander Buil, ons treffen en de rest van de dag bij ons blijven. Na een korte wandeling kwamen we aan bij de hut die mooi verscholen in het bos lag. Er vlogen al diverse Mezen en Goudhaantjes.
Voor de hut lag een vijver en daarachter een plek waar een prooi neergelegd kon worden voor de hoofd attractie, de Havik. Er komen regelmatig 4 Haviken bij de hut, 2 jonge vogels en het ouder paartje. Voor de andere vogels werd voer neergelegd, dit nam alles ongeveer een half uurtje in beslag. Daarna namen we met zijn drieën plaats in de hut.
Als eerste kwamen er enkele Boomklevers op het voer af en deze konden op korte afstand op de plaat worden gezet. Een Matkop poseerde mooi en enkele Grote Bonte Spechten schoven aan. Ondanks het zwakke licht konden er toch al leuke foto's gemaakt worden. Soms was er paniek en dachten we dat de Havik in aantocht was maar dit bleek iedere keer loos alarm.
Badderende Kool- en Pimpelmezen zorgden voor nog wat foto plezier. Het was inmiddels ver over twaalven toen we een Havik zagen vliegen die een eind verder neerstreek. Hier ging de vogel flink zitten roepen maar kwam niet naar de hut. Een Zwarte Mees arriveerde op de voerplaats maar liet zich maar moeilijk op de plaat zetten.
Eindelijk rond 3 uur landde er plots een jong vrouwtje Havik bij de prooi. De vogel keek eerst schuw om zich heen of de kust wel veilig was. We hadden instructies gekregen pas met fotograferen te beginnen als de Havik begon te eten. Dit duurde niet lang en de 3 camera's begonnen te ratelen. De Havik gaf hier niets om en was volledig op zijn gemak.
De vogel gaf een prachtige show weg die ongeveer 20 minuten duurde. Het lukte de Havik uiteindelijk de prooi, die vastgelegd was, los te krijgen en zij vloog ermee weg. Het adrenaline gehalte zakte weer in de hut. Er werd nog een nieuwe prooi neergelegd maar dat mocht niet meer baten. Rond 4 uur was het licht zo slecht dat we besloten te stoppen. Het was mijn eerste keer in een kijkhut maar ik denk dat het nog wel een keer gaat gebeuren.